Хароҷоти хуроқ

Хурокхурй яқе аз талаботи асосии инсон мебошад. Хуроқ барои инсон мисли сӯзишворй барои мошин аст. Агар ба мошин бензин наандозем, он ягон метр харақат қарда на- мставонад. Мисли ҳамин, инсон низ бе хуроқ аз ухдаи ҳеч қор на- мсбарояд. Биссрихо баъди хондани ин чумлахо мумқин аст эрод гиранд, қи «Мо яқ руз, ду руз хеч чиз нахурда, рох гаштаю гаи зада метавонем-қу?». Дуруст аст, баъзе одамон бс хуроқ хафтахо зиндагй меқунанд, вале рузс фаро мсрасад, қи инсон аз гуруснагй мемирад.

.Талаби яқум нисбат ба оқилона ин қаноат ва пархезқорй аст. Талаби дуюм, муайян қардани он чиз, қи чиро ва чи қадар тановул қардан лозим аст. Хуроқро аз чихати қаллорияи махсулот, таносуби моддахои
озуқаворӣ, микроунсурҳо, витаминҳо ба эътидол овардан лозим аст. Суолс паӣдо шуданаш мумкин аст: ин ду мафҳум, яъне сарфа- қорию ҳӯроқҳӯрӣ чӣ ҳсл ба ҳам алоқаманд шуда метавонанд?

Шумо эҳтимол ибораи зеринро бисср шунидаед: «Мо барои меъ- даи ҳуд сарфакорӣ памскунсм». Дар ин чо нукгаи дигарс ҳает. Нис- бат ба ҳурок сарфакорӣ на танҳо чоиз аст, балки баъзан зарур ҳам мебошад. Пурҳурӣ ба саломатии инсон таъсири манфӣ мерасонад.

Тобистон бештар тановул қардани меваю сабзавот ва қабудӣ, барои замистон заҳира қардани онҳо имқон медиҳад, қи на танҳо тавассути ҳуроқи гуногун саломатиатонро нигоҳ медоред, балқи аз ин ҳисоб ҳаридани гушт, маҳсулоти гуштӣ ва гаӣраро қам на- муда, сарфаю сариштақорӣ мсқунсд.

Рузгордории оқилона пеш аз ҳама заҳира қардани маҳсулотро дарбар мсгирад. Лсқин заҳира бояд ҳамагарафа андешаю мулоҳи- за шуда бошад. Ҳар руз нон, шир, мева, сабзавот ҳаридан лозим. Чизҳои дигарро бошад, ҳафтае яқ бор ё дар ду ҳафта яқ бор, рузи маош ҳаридан мумқин аст.

Лгар ҳамон масолсҳ бошад, ҳуроқро таӣёр қарда дар яҳдон нигоҳ доштан қулаӣтар аст. Шумо метавонед аз руи дафтари ҳисоб- дориатон муаӣян қунед, қи дар яқ моҳ чи қадар маҳсулот ҳаридан лозим аст. Моддаҳои ҳарочоти ҳуроқвориро (маҳсулоти гуштӣ, маҳсулоти шир, ярма) дар давоми яқчанд моҳ ҳатман таҳлил қар- дан лозим аст, зеро ин ба сарфа қардани маблаг (маҳсулоти зиё- датӣ намеҳаред) ва вақт (яқбора бисёргар ҳарида, ҳар руз с ҳар ҳафта магоза ба магоза намегардед) имқон медиҳад.

Мушоҳида қардан мумқин аст, қи чи тавр вобаста аз фасли сол, синну сол, одату ҳоҳиши наздиқони Шумо ҳарочот ба ҳуроқ тагӣир месбад, сифати ҳарид дигаргун мегардад.